Pretty Little Liars. Doskonałe – Sara Shepard

Media nadal huczą o śmierci Alison DiLaurentis. Dodatkowo pojawił się w nich film sprzed jej zniknięcia uwieczniający ostatnie lato przyjaciółek.  Brzydkie sekrety dziewczyn wyszły na jaw. A. krok po kroku zaczyna spełniać swoje groźby. Jednak… nawet najlepszemu zdarza się popełnić błąd. Czy on wystarczy żeby zdemaskować prześladowcę?

Myślałyście, że wam odpuszczę? Przez cały czas mam na was oko. I może nawet patrzę na was teraz.

A.

Wszystko to jakieś zagmatwane, pogmatwane, ja nie wiem. Niby domyślałam się już od jakiegoś czasu kim może być tajemniczy/a A. lecz przyszło, co do czego i już niczego nie byłam pewna. Czy to ta pierwsza osoba, o której myślałam czy może ta druga? Dopiero krótka rozmowa z jedną ze znajomych mi to rozjaśniła.

Ja naprawdę  nie mogę znieść zachowania rodziców dziewczyn. W głowie mi się nie mieści, żeby mówić i robić tak okropne swojemu dziecku. Wiem, że ciężko zaakceptować niektóre sprawy, ale… powinno się raczej wspierać dziecko, a nie wprowadzać go w poczucie winy. To właśnie rodzice powinni dawać przykład swoim pociechom, a nie ich ranić w tak dotkliwy sposób.

Oczywiście dziewczyny nie są bez winy. Tak, jak już wspomniałam każda z nich ukrywa brzydkie sekrety, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. A jednak… A. nie jest dla nich tak łaskawy i po prostu nie umie utrzymać języka za zębami. Współczuję dziewczynom, ale z drugiej strony jestem zaskoczona, że jakoś dają sobie z tym radę i nie załamują się, a próbują coś z tym zrobić.

I jak zawsze znalazłam w każdej z nich i w każdej z ich historii cząstkę siebie, cząstkę swojej historii. Może właśnie dlatego tak lubię tę serię? Dlatego, że autorka miała świetny pomysł, stworzyła naprawdę ciekawie zarysowane bohaterki, z którymi można się utożsamić. Nie jest to łatwe, ale jednak Sarze Shepard się to udało. Tak jak było to w poprzednich częściach tak i teraz najbardziej interesowały mnie losy Arii i Emily, chociaż z każdą częścią bardziej przekonuje się do Hanny i  do jej historii, która chyba dołączy do jednej dwóch poprzednich ulubionych bohaterek. Zaś u Spencer działo się naprawdę wiele intrygujących rzeczy, które czytałam z niemałym zainteresowaniem lecz jakoś nie utożsamiam się z nią aż w takim stopniu jak z pozostałą trójką.

Byłam zaskoczona, kiedy bohaterki zaczęły dostawać już jakieś wskazówki, co do domniemanego zabójcy dawnej przyjaciółki. Patrząc na to ile jest części, nie spodziewałam się tego aż tak wcześnie. Nie mogę się doczekać, kiedy otrzymam stuprocentową pewność, co do jego osoby, bo tutaj znowu jest niejasność, ale to dlatego, że autorka po prostu chciała swoich czytelników w ten błąd wprowadzić. I znowu zastanawianie się, czy jest to ta czy może inna osoba, o której myślę.

Nie wiem czemu, ale gdzieś głęboko czuje, że trzecia część jest nieco gorsza od swoich poprzedniczek. Choć co nieco się tutaj wyjaśnia, dziewczyny dostają jakieś wskazówki, a także sypie się wszystko po kolei, to jednak Doskonałe nie dostarczyły mi takich emocji, co chociażby Bez skazy, chociaż na brak wrażeń nie można narzekać. Jestem ciekawa, co Sara Shepard przyszykowała w kontynuacji, bo koniec powieści jest naprawdę zaskakujący. I nadal nie mogę pozbyć się chęci rozpoczęcia serialu, ale chyba zrobię to dopiero po przeczytaniu całej serii, żeby porównać te dwie wersje.